Hoewel beeldhouwkunst meestal een statische aangelegenheid is, ben ik via mijn werk op zoek naar beweging door het monumentale karakter van sculpturen te bevragen. Dit doe ik door middel van eenvoudige bevestigingsmethoden en productionele handelingen.
Als kunstenaar haal ik inspiratie uit het dagelijkse leven. Ik observeer met name de handelingswijze van de mens, hoe deze zijn leefomgeving naar zijn eigen hand zet en het gedrag van anderen manipuleert. Zo liet ik mij eerder inspireren door een wegomleiding, het water dat wacht op vissers en vogelverschrikkende vlaggen op een akker. De vormen die ik tijdens mijn observaties aantref, vertaal ik naar monumentale beelden waarin het spanningsveld tussen vorm en functie opgezocht wordt.
Mijn kleurrijke werk heeft vaak een tactiel karakter en verraadt mijn achtergrond in de textielindustrie. Sinds mijn studie tot beeldend kunstenaar verwerk ik kleermakers technieken in de kunstwerken. Stugge bouwmaterialen hanteer ik op luchtige wijze alsof het stof en draad zijn. Priegelige handelingen worden op grote schaal toegepast, wat resulteert in grootse fragiele ruimtelijke texturen. Door deze werkwijze lijken de sculpturen vaak te zweven in een overgangsfase. In deze fase worden de werken zelfstandige systemen, zichtbaar in staat tot aspiratie, verval en vernieuwing, groei en opbouw.
Although sculpture is usually a static affair, the works of Maya Berkhof are not. Her sculptures are made to be repositioned, always assuming a different pose. Much like every day is as different as the next, Berkhof’s works contain traces of coincidence and are continuously transformative.
To achieve this, Berkhof carefully considers the materials she uses in order to find those that truly breathe the character of each work. As such, her sculptures are not just solid objects, but potent subjects capable of resonating with a moment from the past, a desire, or an expectation. As their appearance is only temporarily assumed, Berkhof’s works are manifestations of a constant tension between form and function, between the monumental character of sculpture and the transformative nature of everyday life.
Text by Menno Vuister